Filippo Timi: "Ik, een leugen die de waarheid vertelt. Op het podium zoals op de Titanic. Mijn stotteren? Het gaf me moed."

Milaan – Het mooie van Filippo Timi is dat je altijd het gevoel hebt dat je aan zijn kant staat. Hij kan een show verpesten of tweehonderd keer optreden, overal zijn of in het niets verdwijnen: het resultaat is dat je nog steeds van hem houdt. Misschien wel omdat hij er elke keer een stukje van zijn hart in lijkt te leggen. En dat is geen kleinigheid. Zeker niet voor een rusteloze vijftiger die zijn tijd verdeelt tussen film, tv en theater. Om precies te zijn, het Franco Parenti Theater. Waar hij zondag debuteert met "Non sarà mai Elvis Presley", 13 originele nummers (en evenveel monologen) die aanvoelen als intieme selfies. Gek. Onbevooroordeeld. Een zingende catalogus van zichzelf. Op het podium tot de 25e.

Timi, de vorige keer zei hij dat hij naar Sanremo wilde.

En wie wil er nou niet 'vliegen'? Voor mij is het festival als zingen in de hemel. Alsof ik mijn moeder van de dood redde.

Overdreven.

"Het is iets wat je niet kunt begrijpen. Twee jaar geleden was ik er vier seconden, samen met de prachtige Diodato. En mijn vader, die nog nooit eerder over mijn werk had gesproken, zei tegen me: 'Je was prachtig.' Met zoveel trots! Omdat Sanremo een altaar is, wordt er op de wereldtelevisie getrouwd."

Bent u zich al aan het voorbereiden op volgend februari?

Nee, nee, laten we het niet zeggen, het brengt ongeluk. Misschien over een paar jaar. In de tussentijd was 'verlangen het aas', zoals David Lynch zei. Of beter gezegd: de wortel voor de ezel. Het trok me mee in het schrijven van liedjes, gaf me de moed om te beginnen aan wat ik wilde. Ik voel me net een ezel.

Vandaar de ondertitel ‘Zijn wij allemaal beesten voor een meesterwerk’?

"Ja, ik heb hoeven in plaats van handen en ik ga om met mijn gevoelens. Het risico is enorm."

Welk risico?

"Om me te kwetsen. Daarom sta ik op de poster om te kwetsen. Want zo eindigt het als je besluit over jezelf te praten. Net als karaoke: je begint goed, maar na een paar minuten voel je je net Beyoncé, helemaal prachtig, met je haar in de lucht voor de ventilator. Dan zit je in je broek te schijten."

Toch is hij gewend om zichzelf op het podium te zetten.

"Jij ook. Ik doe het op het podium. Maar het is iets wat we allemaal meemaken, zelfs mijn zus bij Conad. Ik ben een leugen die altijd de waarheid vertelt, ik deel mijn leven, maar misschien verscholen achter een beeld."

Een voorbeeld?

Het verhaal van de vlieg, die slechts een paar uur de tijd heeft om alles te doen: eten, vliegen, de liefde bedrijven, voordat hij verdwijnt op de plakkerige tong van een kikker. Het is die emotionele zonsondergang die je overvalt wanneer je geen hoop meer hebt op liefde. Of wanneer je de onvermijdelijkheid van de dood voelt. Tijdens de monologen gaf ik muzikant Lorenzo Minozzi vaak een advies: laten we zijn als het orkest van de Titanic, dat speelde terwijl het zonk. Terwijl we beseften dat die bries een ijsberg was. We zweven boven de afgrond.

Kunnen wij gered worden?

"Avontuur is jezelf bevrijden van oordelen. En van het oordeel dat we hebben over de dood, over natuurgebeurtenissen. Dat oordeel is er altijd, wat je ook doet."

Zoals Troisi zou zeggen: Ik noteer het nu.

“Maar je moet het glas halfvol zien, anders verliest alles zijn betekenis.”

'La vita bestia', dat twintig jaar geleden uitkwam, was een logische keuze.

"Het gaf me geloofwaardigheid als auteur. Vanaf dat moment begon ik tussen films door teksten te schrijven. Maar de voorgaande tien jaar met Giorgio Barberio Corsetti waren al een fundamentele leerperiode geweest."

Welk advies zou je jezelf geven als je terugkijkt?

"Maak je minder zorgen." Destijds was ik geobsedeerd door mijn stotteren; ik voelde me er slecht door, ik huilde. Maar ik besef dat die obsessie me andere problemen, zo groot als haaien, liet vergeten, zoals het feit dat Giorgio me vroeg de hoofdrol te spelen zonder enige academische achtergrond. Mijn stotteren dwong me om onverschrokken te zijn."

Wat zou je absoluut niet meer doen?

Ik zou proberen niet zo oppervlakkig te zijn als ik soms ben geweest. Maar als je geboren wordt en voor jezelf moet zorgen, heb je de neiging om een ietwat hardvochtig egoïsme te vertonen, een gebrek aan vertrouwen. Een houding die direct tot oordelen leidt. Jarenlang heb ik nauwelijks met mijn ouders gesproken. En dat spijt me; het voelt als iets wat ik niet heb meegemaakt. Hoewel misschien uiteindelijk een deel van mijn onbewuste onzin een deel van hun bewuste onzin heeft gecompenseerd... Mag ik ook iets delen wat ik in de show heb gezegd?

Zeker.

“Elke zegevierende Romeinse keizer reed in triomf in een gouden strijdwagen, omringd door zijn familie, terwijl de knapste van zijn slaven de lauwerkrans op zijn hoofd hield en voortdurend in zijn oor herhaalde: ‘Bedenk dat je een man bent’”.

Wat was het beste moment?

Toen ik na Covid terugkeerde naar het theater. Mijn werk vereist mensen. Goethe, om de liefde samen te vatten, benadrukte het belang van dialoog. Daarom vertel ik het publiek aan het einde van Hamlet dat ze het misschien niet beseften, maar dat we de liefde bedreven.

Welk veertiende verhaal is hij vergeten?

Kijk, ik heb er al twintig geschreven. En de show zelf is een spel waarbij ik nummers verwissel of er misschien een nieuw nummer aan toevoeg, afhankelijk van de avond. Zelfs de monologen probeer ik niet uit mijn hoofd te leren, maar hun momentum te delen, bijna improviserend. Kortom, ik bescherm deze levende geest.